Het was dan ook niet verwonderlijk dat niemand uit zijn evenwicht raakte, toen RIA na 5 minuten uit verdachte buitenspelpositie 1-0 maakte. Het was immers nog lang. Dat gold ook na de tweede goal amper 3 minuten later, prima uitgespeeld. We wisten nu in ieder geval dat we aan de bak moesten, maar laat ik zeggen niet alles wat we wilden lukte ook helemaal: het aantal mislukte passes liep op, de dieptepasses waren van een Grand Canyon-achtige diepte, onbeloopbaar en zelfs korte ballen over 5 meter kwamen niet aan. Daar kwam bij dat we ons op kleinzielige wijze op elkaar en op de grens gingen afreageren, wat het spel nauwelijks ten goede kwam. Acht minuten voor rust viel de 3-0 na een slippertje van 3-sen. En voor rust viel zelfs nog de 4e na een 4 tegen 3 aanval van de thuisploeg. Het onderstreepte onze onmacht en ons falen in de 1e helft. Betreurenswaardig dat het geknoter in het vuur van de strijd zelfs gevolgen had voor onze onderlinge verstandhouding. Zonde en onnodig.
Na rust leken we te beseffen dat we hier vooral kwamen om te voetballen en mede door de enthousiaste en sterke inbreng van de B-gasten Dani en Vince kregen we zelfs kansen en leek de wedstrijd wat meer in evenwicht. Er vielen wel nog goals voor de thuisploeg in de 15e, 34e en 42e minuut en met een beetje geluk hadden wij er ook nog een paar ingeschoten. Maar om een of andere reden lukt dat de afgelopen weken maar niet. Het is dat gebrek aan scorend vermogen dat ons de laatste weken van resultaten afhoudt. Jammer. Nog één kans, of misschien wel geen enkele meer dit jaar. Maoke sleepte de MotM in de wacht; 3-sen speelde niet erg gelukkig en werd verblijd met het SvdW.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten